Šnekė|ti, šneka, ~jo 1. kalbėti: vaikas jau šneka. kam š., o tau tylėti. šneka kaip kiaulė su žąsinu (flk.) . ką čia bešnekėti! šnekamoji kalba.|sngr.: šnekasi su manim lietuviškai. 2. prk.
čiulbėti: pabudę paukščiai jau šneka. ~jimas (1) ~jimasis
(1) ~tojas, ~toja dkt. (1)